اثر مقادیر مختلف کود نیتروژن و تنش رطوبت در مراحل مختلف رشد بر خصوصیات فیزیولوژیک ، عملکرد و اجزاء عملکرد ذرت در منطقه کوشکک در استان فارس

به منظور بررسی اثرات مختلف کود نیتروژن و تنش خشکی در مراحل مختلف رشد بر خصوصیات فیزیولوژیک ، عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای رقم سینگل کراس 704 (دیررس ، تک بلال و دندان اسبی)، آزمایشی مزرعه ای در بهار و تابستان سال 1378 در مرکز تحقیقات دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز واقع در کوشکک (طول جغرافیایی 52 درجه و 34 دقیقه شرقی و عرض جغرافیایی 30 درجه و 7 دقیقه شمالی) اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. عوامل مورد مطالعه شامل مقادیر مختلف کود نیتروژن شامل چهار سطح (صفر، 200، 400 و 600 کیلوگرم در هکتار کود اوره) و چهار سطح آبیاری (تیمار اول:قطع آبیاری پس از ظهور کامل برگ دهم، تیمار دوم: قطع آبیاری زمانی که 50 درصد نوک تاجی از داخل ساقه در حال خارج شدن باشد، تیمار سوم: قطع آبیاری بعد از گرده افشانی، آبیاری تا انتهای فصل رشد معادل نیاز آبی گیاه) در نظر گرفته شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کود نیتروژن کافی عملکرد دانه ذرت را تحت شرایط تنش خشکی به مقدار کم افزایش می دهد اما با آبیاری کامل عملکرد دانه ذرت را به مقدار زیاد افزایش می دهد. همچنین زمانی که تنش خشکی شدید است افزایش کود نیتروژن، عملکرد را کم نمی کند. بنابراین به نظر می رسد دلیلی وجود ندارد که به خاطر کاهش اثرات تنش خشکی مصرف کود نیتروژن کاهش یابد. حداکثر عملکرد دانه ذرت در تیمار 400 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار بدست آمد اگر چه بین تیمارهای 200، 400 و 600 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار اختلاف معنی داری وجود نداشت . حداکثر عملکرد دانه ذرت در آبیاری مرحله ده برگی، گل تاجی و بعد از گرده افشانی عملکرد دانه را به ترتیب 27، 21 و 11 درصد کاهش داد. همچنین حداکثر راندمان استفاده از آب در بین تیمارهای آبیاری در قطع آبیاری در مرحله ده برگی بود و هر چه تنش خشکی کم شد راندمان استفاده از آب کاهش یافت . حداکثر راندمان استفاده از آب در برهمکنش تیمارهای کود نیتروژن و آبیاری، قطع آبیاری در مرحله ده برگی و تیمار 600 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار بود اگر چه بین تیمارهای 200، 400 و 600 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار اختلاف معنی داری وجود نداشت .